Bardzo się cieszyła na tą wizytę. Pierwszy raz! Pierwszy raz w Rzeszowie. Przygotowała sobie wystrzałową kreację. Ciemnoniebieska lejąca się suknia, z rozcięciem, przez które było widać od czasu do czasu jej piękną nogę, szpilki, na sukni dyskretna broszka z diamentami,. Uczesała ją Jaga, a fryzura mimo prostoty w niepokojąco skomplikowany sposób podkreślała jej urodę. Narzuciła płaszczyk, w rękę wzięła torebkę i podeszła do drzwi, zerkając po raz ostatni w lustro w hallu. Perfekcja!

Zwiedzaliśmy Warmię. Tego wrześniowego dnia, gdy wjechaliśmy do Reszla, słońce świeciło mocno i mimo jesiennego czasu było w stanie rozpędzić zefirki do prędkości prawie huraganu. Wicher owiewał zamek i kościół, prawie wszystko co składało się na niewielką mieścinę na skraju Warmii, opodal świętej Lipki. Miasto kiedyś potężne, obronne ale i artystyczne. Żył tam Ignacy Krasicki, swoje ostatnie lata spędził Franciszek Starowieyski. Kilka lat temu zamek reszelski był w remoncie, a ryneczek nie tak piękny jak dziś. Jedyną atrakcją miasteczka była kościelna wieża. Nad miastem góruje kościół farny - wyższy od zamku. Wieża na którą można wejść za drobnym datkiem marności nad marnościami. Podróż w górę najpierw po kamiennych schodach, potem drewnianymi schodami w studni wokół murów, potem kilkoma przebiegami po gigantycznych drabinach kończy się przy świetliku na dach.

Ćwierć wieku temu (jej, jak to brzmi) miałem przyjaciółkę, której ojczym był radioamatorem. Facet miał szajbę na punkcie komunikowania na falach krótkich. Na dachu bloku w którym mieszkał zbudował ogromną obrotową antenę. Nawiązywał połączenia z połową świata. Miarą sukcesu hobbystów DXiarzy są kartki potwierdzające nawiązanie połączenia – QSL. Małe, wielkości karty kredytowej obrazki z nazwą stacji z którą nastąpiło połączenie. Radioamatorzy wymieniali się drogą pocztową tymi karteczkami. Obie strony wysyłały je sobie dla sportu. Na ścianach ojczyma mojej przyjaciółki wisiały setki jak nie tysiące tych QSLek. Facet był chyba najlepszy w kraju. Był wręcz zasypywany DXowymi QSLkami. Długo nie potrafiłem pojąć dlaczego. Ani nie miał największej anteny w Polsce, ani nie miał największych nadajników – ot jeden z wielu radioamatorów. A jednak DXował hurtowo. Aż któregoś dnia pojąłem.

W 1982 roku nie było w Polsce za fajnie, zwłaszcza dla dziesięciolatka. Zabawki były wtedy trochę inne jak dziś. W sklepie sportowym, w którym za trampkami ustawiały się kolejki, bez problemu można było kupić zestawy do badmintona, piłeczki do pingponga (paletki, zwłaszcza chińskie, były rarytasem) i zabawkowe łuki z włókna szklanego. Ot, półtorametrowy kawałek wędki z gumowym uchwytem po środku i sznurkową cięciwą. No i kiedyś z nudów sobie coś takiego za kieszonkowe kupiłem. A może namówiłem mamę, by mi na ten łuk dała pieniądze? Fakt faktem, że zostałem właścicielem łuku. W komplecie były trzy strzały. Okrągłe listewki, około 40 centymetrów, brzechwy plastikowe, na końcu zamiast grotu gumowa kulka. Strzelanie z łuku, którego strzały nie wbijały się w cel było frustrujące. W Czujczynie (taki sklep dla harcerzy za PRL) za niebotyczne pieniądze można było kupić profesjonalne strzały z grotami. Chyba nawet mój przyjaciel miał takie. Zamiast odpadać od celu, potrafiły się fajnie wbić w drzewo i tak zostać. No, ale ja nie miałem takich mega strzał. Potrzeba matką wynalazku. Po kilku próbach zaostrzenia tych zabawkowych strzał (bez kulki niestety źle latały zmieniając kierunek) z metrowych listewek, sześciocalowych gwoździ, motka szpagatu stworzyłem strzałę idealną. Miała metr (ponad dwa razy więcej od oryginału) i dzięki ciężkiemu czubkowi prosty tor lotu. Zasięg dobrze strzelonej strzały był gigantyczny. Udawało się przestrzelić taką strzałą nad dziesięciopiętrowym wieżowcem.