Jeżeli wybierasz się nad jezioro w Echternach, a chciałbyś uniknąć tłumu podczas spaceru (w Luksemburgu jest tylko 1% powierzchni kraju pokrytej wodą stojącą - jeziora nie są typowym elementem krajobrazu) polecam szlak pieszy autopedestre numer 2 wokół jeziora Echternach. Szlak jest piękny, widokowy, o dosyć łagodnych pochyleniach (zejście jest trudniejsze od wejścia) i w większość utwardzony. Nagrodą za wspięcie się ponad sto metrów jest cudowny widok na jezioro i południową część miasteczka.

Wokół Echternach i w jego okolicach jest masa fantastycznych szlaków pieszych. W miasteczku zaczynają się trzy trasy Autopedestre. Kilka kilometrów piechotą można dojść do słynnego Mullerthall. Po niemieckiej stronie też trudno narzekać na brak atrakcji dla fanów wędrowania... jednak bywa tu tłoczno. Jest takie miejsce które poznałem tylko dzięki miejscowym. Obszar przez który nie przechodzą żadne szlaki turystyczne. Miejsce gdzie czasem można na leśnych drogach nikogo nie spotkać... To zbocza wzgórza Ierelchen wyrastającego na północ od miasteczka.

Mikroklimat Echternach jest bardzo angielski. Każdego ranka mgła ściele się w całej dolinie Sauer. Około 9 słońce rozgania mgłę i zależnie od pogody w okolicy pojawiają się normalne chmury albo piękne niebieskie niebo. Dla fanów mgły warunki są świetne. Skutkiem ubocznym mglistości jest też mała ilość śniegu. W dolinie Sauer śnieg leży kilka dni w roku. Zimą wystarczy wyjechać z doliny by trafić na ogromne śnieżne połacie gór Eifel.

W 1982 roku nie było w Polsce za fajnie, zwłaszcza dla dziesięciolatka. Zabawki były wtedy trochę inne jak dziś. W sklepie sportowym, w którym za trampkami ustawiały się kolejki, bez problemu można było kupić zestawy do badmintona, piłeczki do pingponga (paletki, zwłaszcza chińskie, były rarytasem) i zabawkowe łuki z włókna szklanego. Ot, półtorametrowy kawałek wędki z gumowym uchwytem po środku i sznurkową cięciwą. No i kiedyś z nudów sobie coś takiego za kieszonkowe kupiłem. A może namówiłem mamę, by mi na ten łuk dała pieniądze? Fakt faktem, że zostałem właścicielem łuku. W komplecie były trzy strzały. Okrągłe listewki, około 40 centymetrów, brzechwy plastikowe, na końcu zamiast grotu gumowa kulka. Strzelanie z łuku, którego strzały nie wbijały się w cel było frustrujące. W Czujczynie (taki sklep dla harcerzy za PRL) za niebotyczne pieniądze można było kupić profesjonalne strzały z grotami. Chyba nawet mój przyjaciel miał takie. Zamiast odpadać od celu, potrafiły się fajnie wbić w drzewo i tak zostać. No, ale ja nie miałem takich mega strzał. Potrzeba matką wynalazku. Po kilku próbach zaostrzenia tych zabawkowych strzał (bez kulki niestety źle latały zmieniając kierunek) z metrowych listewek, sześciocalowych gwoździ, motka szpagatu stworzyłem strzałę idealną. Miała metr (ponad dwa razy więcej od oryginału) i dzięki ciężkiemu czubkowi prosty tor lotu. Zasięg dobrze strzelonej strzały był gigantyczny. Udawało się przestrzelić taką strzałą nad dziesięciopiętrowym wieżowcem.