Sławek ma świra na punkcie trawnika. To u niego widziałem pierwszy raz na żywo skomputeryzowany system podlewania trawy. Był przełom wieków, trawnik w Polsce to była po prostu trawa, ale nie u Sławka. Sławek dbał o trawę jak celnik o dużych przemytników, jak Dolce o Gabana, Kaczyński o kota. Podlewał, napowietrzał, przycinał, grabił, dwoił się i troił, by przed posiadłością rósł windsorski dywan. Sławek miał szmat ziemi, ze dwa hektary pod zabudową. Na tej ziemi stał dom i w pewnym oddaleniu, przedzielona hektarowym zielonym kobiercem, hurtownia chemiczna z której się utrzymywał. Hurtownia z mydełkiem fa i ludwikiem. Kilkanaście dostawczaków zaopatrywało sklepiki w promieniu kilkudziesięciu kilometrów w produkcję turecką i chińską. Wiecie ile kosztuje w Chinach aluminiowy kij do szczotki? Taki za 10-20 zł w sklepie? 10 centów. Tylko co zrobić z kontenerem kijów do szczotek? Sławek wiedział i ze swojego małego biznesu żył całkiem dobrze. Żył by lepiej gdyby nie pracownicy. Istnieje teoria dotycząca zarządzania, która twierdzi, że zadania odtwórcze lepiej motywuje kij jak marchewka. Nad pracownikiem, który nie musi nic wymyślać, wystarczy stać z bacikiem, wywierając presję psychiczną i fizyczną, by pracował wydajniej. Zadania twórcze lepiej zaś motywuje marchewka. Wizja premii, satysfakcja z osiągnięcia jest lepszym motywatorem dla zadań kreatywnych. Bacik nie sprawdza się w motywowaniu matematyka do wymyślenia nowej teorii gry na giełdzie.

W trzeciej klasie liceum słuchałem zawzięcie Głosu Ameryki. Przed północą, chyba o 22:00 zaczynała się audycja „Bez montażu”. Program „mydło i powidło, zbudowany wokół rozmowy z kimś z Polski. Bohater audycji mógł sobie pogadać o tym jak mu się nie podoba w Polsce, dlaczego słucha Głosu Ameryki, co robi. Ot takie pierdu pierdu przeplatane blokami muzycznymi i informacją. Bohaterami audycji zostawali ludzie, którzy napisali do redakcji. Pewnego zimowego wieczoru 1988 po audycji wyciągnąłem papeterię i napisałem do redaktora i ja. Memoria fragilis, wiele nie pamiętam z tego co mógł napisać siedemnastolatek z demoludu. Zdecydowanie opisałem jednak moje marzenie, ucieczkę do USA i pracę w Krzemowej Dolinie. List włożyłem w kopertę i o dziwo wysłałem.

Podróż nocnym IC z Warszawy do Sopotu to zawsze przygoda. Nigdy nie wiesz, czy kontroler jest kontrolerem, czy przebierańcem z gazem usypiającym. Nie wiesz, czy obudzisz się z drzemki z bagażem czy pobity w toalecie, albo gdzieś przy torze. Kiedyś okradli mnie pracownicy PKP w pociągu do Łodzi, przeżyłem też napad w drodze do Warszawy (złapałem skurwysyna). Nie dziwarek, że patrzyłem na współpasażera z niepokojem ale i nadzieją na bezpieczną podróż. We dwóch łatwiej przypilnować dobytku i nie dać się zaskoczyć wszelkiemu złu, które żyje pod nazwą Polskie Koleje Państwowe. Pan Marcin okazał się miłym współpasażerem. Elokwentnym, pełnym ciekawych historii, gadatliwym, młodym światowcem. Jego krytyka polskiej wersji kuchni włoskiej była ciekawa, ale na deser opowiedział coś naprawdę smakowitego.

Dawno dawno temu w latach 90. miałem firmę DTP. Całkiem niemałą. Składaliśmy poważne gazety, pierwszą łódzką mutację Super Expressu, Głos Poranny, książki i albumy. Zaczynaliśmy we troje wspólników, ale w miarę upływu czasu pojawiali się pracownicy. Jednym z naszych składaczy była pani Gosia. Miła, cicha, dokładna. Nie wiem co jej nie odpowiadało w naszej firmie, może hałas, może nasze światopoglądy, może kawa rozpuszczalna. A może podkupił ją nasz klient, ksiądz. Tak czy inaczej po roku pracy pani Gosia postanowiła się zwolnić i przejść do wydawnictwa w kurii biskupiej. Lubiliśmy panią Gosię i po kilku tygodniach od jej odejścia postanowiliśmy ze wspólnikiem odwiedzić ją na nowych śmieciach. Wieeeelki gmach kurii przywitał nas bardzo poważnie, marmurowe podłogi pustych korytarzy, schodziszcza, jakaś siostrzyczka polerująca i tak już błyszczącą podłogę. Na końcu ogromnego korytarza dwa pokoje redakcji. Białe ściany, czarne stoły, na jednym stole komputer, na drugim stole LaserMaster A3 (ksiądz odkupił winy kupując u nas drukarkę :-) ), nad drzwiami krzyż, a na przeciwnej ścianie zegar. Tik, tak, tik, tak, tik, tak… Odliczał ostatnie minuty przed 16.00. Ta koszmarna cisza, pustka ścian, dziwnie patrzący się i milczący redaktor naczelny (xiądz), wszystko szczerze zapraszało nas do szybkiego opuszczenia tego strasznego, aseptycznego miejsca.